دستم به دامنت نه...به این در که می رسد

اشکم به خاک صحن مطهر که می رسد

شاهان همیشه؛محضرشان جای خوب هاست

سالی دو بار وقت؛به نوکر که می رسد

یک شب بیا به خواب،بگو مطمئن شوم

گاهی سلام بنده به محضر که می رسد

دور ضریح پر بزنم غیر ممکن است

گرد رهت به کفتر بی پر که می رسد

ما شعرمان به پایه ی دعبل نمی رسد

گاهی یکی دو مصرع ابتر که می رسد

این چند بیت از در ناشکریم نبود

بی بهره نیست از حرمت،هر که میرسد

بی اختیار سمت شما می رود دلم

نوبت به شعر روضه ی مادر که می رسد

آقای توس با دل پاکت چه می کند

روضه دمی به وا شدن در که می رسد

شعرم تمام ای نمک روضه ها حسین

حرف از شما است روضه به آخر که میرسد

گویند روضه خوان که نخوان روضه های باز

باید چه کرد نوبت اکبر که می رسد

چیزی بنا ست تا که بماند زپیکرش

پای کسی به دامن لشکر که می رسد

حتما تنش به روی زمین پخش می شود

به یک فتاده اینهمه خنجر که می رسد

فرصت نمی دهد که کسی را صدا زند

خون گلو به تنگه ی حنجر که می رسد

کد هدایت به بالا